wat deed ik op dinsdag?

Zoals afgesproken met mezelf, ben ik vroeg opgestaan en direct naar Battery Park gegaan met de Metro. Op z'n New York's onderweg een ontbijtje meegepikt.
Er was nu inderdaad geen rij! Hee, dat was nog eens fijn. Maar voordat we op de boot konden moesten we door de beveiliging heen. Tas door de scan, zelf door de detector. En wederom (!) werd mijn tas er uitgepikt... Nu werd ik zelfs uit de rij gehaald en moest ik meekomen. Slik...!!! Wat had ik nou weer in mijn tas zitten? Naar mijn idee niets bijzonders, allemaal typisch toeristenspul als een fototoestel, kaart van New York, informatieboekje, enzovoort. Maar goed, tas open en alles werd bekeken. Bleek dat ze zich druk hadden gemaakt over mijn pennenbakje. Daarin zat een vulpotlood, wat er in het scanapparaat blijkbaar verdacht uit had gezien. Men dacht dat het een mes was. Dussss!
Ik mocht op de boot. Gelukkig!
Aangezien ik behoorlijk vooraan stond, had ik op de ferry eerste keuze wat betreft zitplaats. Nou ja, dat was dus vrij duidelijk: op een bank helemaal aan de rechterkant van de boot. Eersterang Vrijheidsbeeld, zeg maar. Tsja, dat dacht ik tenminste. Tot alle bankjes bezet waren en mensen ook langs de reling gingen staan. Voor mijn neus dus!!! Maar goed, ik had een zitplaats. Het duurde een aardige tijd voor de boot vertrok, maar uiteindelijk voeren we dan toch richting Liberty Island. Vanaf de boot had ik (ondanks de mensen die voor m'n neus stonden) een mooi uitzicht op de New York Skyline (zie foto). En langzaamaan kwam Lady Liberty dichterbij en werd ze behoorlijk groot en imposant! De boot voer er eerst voor langs, om vervolgens aan de andere kant aan te leggen. Het eiland zelf is best groot. Een soort van mini-park, met een restaurant, twee ruime souvenirwinkels èn dus het Vrijheidsbeeld. Indrukwekkend om aan de voet te staan. Bij haar voeten zelf kan/mag je niet meer komen i.v.m. veiligheidsmaatregelen. Laat staan naar boven klauteren om in haar hoofd te genieten van het uitzicht. Dat kan allemaal niet meer.
Wat me opviel is dat het beeld erg gedetailleerd is. Lijkt me niet eenvoudig om dat op zo'n groot formaat uit te werken om brons! Leuk was wel dat ik een foto tegenkwam van de vrouw die blijkbaar model had gestaan voor het beeld. Gaat het toch iets meer leven. Overigens is Lady Liberty in Frankrijk gemaakt en per stoomboot verscheept naar New York!
In het restaurant lukte het eindelijk om telefoonverbinding te krijgen met thuis! Even (bij)praten met m'n vader en moeder, dat voelde toch wel even goed. Ookal was het bijna tijd om naar huis te gaan.
Van Liberty Island ben ik met de ferry doorgevaren naar Ellis Island. Dat ligt een paar honderd meter verderop voor de kust van New York. Zoals al eerder gezegd kwamen daar de immigranten aan voor ze naar New York mochten. Niet allemaal, overigens. Want de eersteklas passagiers mochten direct door. Zij werden op de boot door een dokter onderzocht en van hen werd verwacht dat als ze een eersteklas ticket konden betalen, ze dan ook wel genoeg geld bij zich zouden hebben. De rest werd dus op Ellis Island onderzocht en ondervraagd. En ik kan je vertellen, het huidige asielzoekersbeleid is er niets bij! Men kreeg pittige vragen om te beantwoorden! Het gebouw op het eiland is nu ingericht als museum en je kunt er de route volgen die de mensen destijds ook aflegden door het gebouw. Waarbij je tussendoor dus leest over wat er in de afzonderlijke ruimten gebeurde. Ook kunnen mensen daar terecht om uit te zoeken of familieleden ooit vanuit Europa in New York zijn aangekomen. Veel Amerikanen gaan hier na waar hun 'roots' in Europa liggen. Ik heb ervaren dat die roots erg belangrijk voor ze zijn.
Halverwege mijn bezoek aan Ellis Island ging het ontruimingsalarm af in het gebouw! Dat was wel even schrikken. Iedereen werd verzocht snel doch kalm het pand te verlaten en buiten op het grasveld te wachten op nadere instructies. Door de laatste ontwikkelingen mbt terroristen hing er toch wel een licht gespannen sfeertje. Uiteindelijk hebben we daar wel een half uur gezeten en bleek het om een vals brandalarm te gaan. We mochten weer naar binnen!
Terug in Battery Park ben ik neergeploft op een bankje en heb ik liggend even genoten van het lekkere zonnetje. Inmiddels was het alweer halverwege de middag. De rest van de middag heb ik door Zuid-Manhattan gewandeld. In Harrison street zouden nog wat oude oorspronkelijke huisjes te zien zijn. Maar ter plekke aangekomen bleek dat er niet zo spectaculair uit te zien. Jammer.
Daarvandaan ben ik verder gewandeld naar en door de wijk Soho met veel leuke, aparte, maar veelal ook dure boutiques. Ik vond het erg leuk om daar rond te struinen. Er waren zoveel aparte dingen te zien en te koop op het gebied van kleding en inrichting! Heel verleidelijk... Maar goed, m'n koffer zat al zo goed als vol en m'n portemonnee zo goed als leeg, dus dat was makkelijk!
Uiteindelijk kwam ik uit bij Washington Square. Een gezellig plein met een fontein in het midden. Zeer druk, een grote varieteit aan mensen. Muzikanten die de boel vermaakten met Beatle-muziek en even verderop iemand die was neergestreken met zijn drumstel. Ik heb een poosje op het plein gezeten, genoten van wat er allemaal gebeurde en (zoals vele mensen daar deden) wat zitten lezen.
Aangezien ik 's avonds weer op tijd in het Yankee-stadion in the Bronx moest zijn, besloot ik vanaf Washington Square met de metro richting hostel te gaan.
Evenals twee (Europese) kamergenoten had ik een kaartje kunnen bemachtigen voor de baseballwedstrijd van die avond. We zaten niet bij elkaar (ieder apart kaartjes gekocht), maar het leek ons handig en gezellig om samen te reizen. De metro stopt naast het stadion, dus dat was heel simpel. En eigenlijk was het meer een kwestie van het volgen van de blauw met witte mensenstroom! We kochten natuurlijk alledrie nog een Yankees- tshirt. Want zonder blauw-wit vielen we wel erg op! Voor je het stadion in mocht werd alles wederom scherp gecontroleerd. Je moest je telefoon aan doen en laten zien dat 'ie werkte en hetzelfde moest je doen met je (foto)camera. Verder mochten er geen flesjes mee naar binnen, maar dat is in Nederland ook. Het was erg leuk om ook dit stukje Amerika eens meegemaakt te hebben! Grappig hoe de aandacht van het publiek steeds meer groeide en men steeds fanatieker werd naarmate het einde van de wedstrijd naderde. In het begin volgde de meeste mensen in mijn buurt de wedstrijd met een half oog en waren ze drukker met kletsen en heen en weer lopen. Aan het einde stond iedereen en schreeuwde men om het hardst. Komisch was het om te zien hoe er steeds op verschillende plaatsen bijna gevochten werd om een bal die het publiek in vloog! En halverwege zong men het volkslied en het baseballvolkslied ('Take me out to the ballgame'). De wedstrijd was best spannend, en uiteindelijk hebben de Yankees gewonnen!!! Gelukkig maar, want daar kwamen we toch voor.
Na de wedstrijd bleek het nog een hele toer om weer bij het hostel te komen. De metro die ons op de heenweg rechtstreeks had gebracht (in een klein half uurtje) bleek 's avonds laat niet meer te rijden. We moesten dus helemaal om Central Park gaan aanhalen met een andere metrolijn. Na diverse malen overgestapt te zijn, kwamen we na bijna een uur metro-en dan toch weer bij ons hostel aan! Moe, maar voldaan van wat we die avond hadden meegemaakt! Voor mij een leuke en passende afsluiting van ruim drie weken USA!